کفش‌های ظریف و زیبا و گاهی دردآور پاشنه بلند به همان اندازه که جذابند باعث آزار و شکنجه هم هستند.
اولین پاشنه‌ها ۴۰۰ سال پیش پیدا شدند
باور کردنش سخت است اما اولین کفش‌های پاشنه‌بلند در واقع نوعی پای‌افزار نظامی بودند.
اوایل ۱۶۰۰ میلادی پارسیان و عثمانی‌های غرب آسیا اسب‌سواران قهاری بودند که در تمام نبر‌د‌هاشان بر زین اسب‌هاشان سوار بودند. برای ایستادن و کشیدن کمان و تیر‌انداختن نیاز به کفش‌هایی با پاشنه‌های محکم داشتند که به خوبی پاهای آنها را بر رکاب اسب‌ها نگه دارد.
وقتی شاه‌عباس اول، پادشاه ایران دریافت که نبرد با نیرو‌های عثمانی نیاز به قدرت بیشتری دارد، در پی جلب حمایت نیرو‌های غربی فرستادگان پاشنه‌بلندش را به اروپا روانه کرد.
و از همان‌جا بود که مد کفش پاشنه بلند شروع شد.
اما ملکه الیزابت اول، برای آنکه از همه نیرو‌های مردانهٔ اطرافش عقب نماند، در اولین فرصت یک جفت کفش پاشنه‌بلند برای خودش فراهم کرد.شاید این نقل‌قول معروف را شنیده باشید “من ممکن است که بدن ضعیف و ناتوان زنانه داشته باشم اما قلب و دل شاهانه‌ای دارم” خوب اینطور که معلوم است الیزابت اول علاوه بر این، کفش‌های مردانهٔ شاهانه را هم به پا داشته است.
تا حدود سال ۱۹۵۰، پاشنه‌ها بیشتر از چوب ساخته می‌شدند، با بافتی بر حول محور اصلی که تا جایی که امکان داشت آن را محکم می‌کرد.این چوب باید بسیار محکم و در عین‌حال سبک بود، در نتیجه در انگلستان بهترین انتخاب استفاده از چوب درخت راش و در آمریکا چوب درخت افرا محبوب بود.
در سال ۱۹۵۷، صنعت کفش‌سازی به دنبال یافتن جانشین پلاستیکی ممکن به جای استفاده از چوب برای ساخت پاشنه، به پلی‌استرن به عنوان بهترین انتخاب دست یافت.
لوئی چهاردهم پادشاه فرانسه، محبوبیت کفش پاشنه بلند را به اوج رساند
بزنگاه تاریخی کفش پاشنه بلند زمانی بود که پادشاه فرانسه، لویی چهاردهم هوس کرد چنین کفش‌هایی بپوشد.
لویی چهاردهم به فواید افزایش قد و قامت خود پی برد و چنان که مشهور است یک جفت کفش پاشنه قرمز به پا می‌کرد (مدی که سال‌ها بعد در قرن بیستم، منبع الهام کریستین لوبوتین، طراح کفش‌های زنانه شد).
لویی چهاردهم تأثیر بسیاری بر غرب اروپا داشت از این رو چیزی نگذشت که همه افراد دربار کفش‌های پاشنه بلند می‌پوشیدند و چند سانتی‌متری به قد خودشان اضافه می‌کردند. نیازی به گفتن نیست که این ماجرا اصلاً باعث خشنودی پادشاه کوتاه‌قامت نبود.
اوایل ۱۸۰۰ میلادی، مردان شلوار‌های تنگ می‌پوشیدند، شبیه جین‌های تنگی که تا مچ پا بودند وحلقه‌ای که کف پا قرار می‌گرفت. برای آنکه آن حلقه در کف پا ثابت بماند، لازم بود که کفش پاشنه داشته باشد.
برای مثال فیتس‌ویلیام دارسی در غرور و تعصب جین آستن که چنین شلوار‌هایی می‌پوشید هم باید یکی از طرفداران کفش پاشنه بلند باشد.
استیلتو، نام لاتین کفش‌های زنانه با پاشنهٔ نوک‌تیز و بلند، به معنای “دشنه” است
“استیلتو” واژه‌ای ایتالیایی است که از حدود ۱۶۰۰ میلادی برای نوعی تیغهٔ چاقو یا خنجر استفاده می‌شده است.داستان از آنجا شروع شد که در سال ۱۹۵۳، طراح ایتالیایی، کفشی طراحی کرد که پاشنهٔ خیلی نازکی داشت و این پاشنه به نظر او شبیه تیغهٔ چاقو یا خنجر بود.
در اواخر دوران رنسانس در ایتالیا و اسپانیا، کفش‌هایی با پاشنه‌های خیلی بلند و غیر‌کاربردی به نام “چوپینز” رواج داشت که نشانهٔ ثروتمندی افراد بود.بلندترین “چوپینز” که تا امروز مانده است یک جفت کفش ونیزی است که حدود نیم‌متر پاشنه دارد. صاحب آن باید دو خدمتکار در دو طرف خود داشت که بتوانند او را سرپا نگه دارند مبادا درکانال سرنگون شود.
تحقیقات نشان می‌دهد که پوشیدن کفش پاشنه بلند باعث افزایش خطر بیماری‌های عضلانی و استخوانی، پینه و تاول و درد می‌شود.
بنا بر پژوهش‌های انجام شده، متوسط زمانی که فرد می‌تواند کفش پاشنه بلند بپوشد، یک ساعت و شش دقیقه و ۴۸ ثانیه است. هرچند یک پنجم آدم‌ها می‌گویند فقط ده دقیقه می‌توانند آن را تحمل کنند.
