در شرایط بی‌وزنی در فضا اشک مانند یک توپ بزرگ در اطراف کره چشم حلقه زده و به پایین سرازیر نمی شود.
به نقل از فضانوردان، اشک ریختن برای زیبایی های حیرت انگیز و عظمت جهان هستی در ایستگاه فضایی بین المللی امری طبیعی است و یا اینکه حتی ممکن است به طور ناگهانی چیزی وارد چشمتان شود که موجب اشک آلود شدن آن گردد.
کلایتون (Clayton C. Anderson)، یکی از فضانوردان ناسا که تجربه ی گریه کردن در فضا را داشته است، چنین می گوید: “به خاطر برخی از شرایط بسیار احساسی بارها در فضا گریه کرده ام. گریه کردن در فضا درست همانند گریه کردن بر روی زمین است؛ اما با این تفاوت که اشک ها به سمت پایین سرازیر نمی شوند، چراکه در فضا جاذبه صفر است. در مقابل لحظات پر احساسی که در فضا تجربه کرده ام، این امر آن قدرها هم مهم نیست!”
نمی‌توانند به همان شکل روی زمین گریه کنند
فضانوردان در فضا هر طور که بخواهند می‌توانند بخندند، اما عمل گریه کردن در فضا بدون وجود نیروی گرانش، شکل کاملاً متفاوتی دارد.
در جاذبه ی صفر اشک ها همانند غدد کوچک بادامی شکل فرم می گیرند که با نام غدد اشکی لاکریمال (lachrymal) شناخته می شوند. لاکریما معنای لاتین واژه ی اشک است.این غدد اشکی باعث ایجاد لایه ی مایع نازکی در مقابل چشمانمان می شوند تا محیط آن را مرطوب نگه دارند، اما علاوه بر این منبع اشک ها نیز می باشند.
تولید اشک در فضا متوقف نمی شود، با این وجود فضانوردان در ایستگاه بین المللی فضا به علت شرایط بالینی گاهی اوقات احساس خشکی چشم می کنند.
وقتی از کریس هدفیلد، فضانورد کانادایی، در مورد گریه کردن در فضا پرسیدند، او گفت: «از چشم‌ها اشک میاد، ولی قطره‌های اشک مثل یه توپ مایع به هم می‌چسبن. در واقع، موقع گریه کردن چشم‌ها یه کم میسوزن. تو فضا اشک چشم سرازیر نمیشه.»
اشک چشم‌ها در فضا می‌تواند به شکل یک توده‌ی بزرگ درآید و از چشم‌ها جدا شود، مگر اینکه فضانوردان اشک هایشان را با دستمال پاک کنند. به همین دلیل، در فضا می‌توانید اشک هایتان را مثل یک توپ شناور جلوی چشم هایتان ببینید.
