براي نقل داستان اختراع زيپ ناچاريم به سال هاي ۱۸۹۰ ـ عهد كفش هاي ساق بلند بنددار ـ بازگرديم. اين كفش ها به انگشتان چابك، قلاب و سگك و صبر فراوان براي باز و بسته كردن نياز داشت. در همين دوره مردم به نام «واتيكام جادسن» مي زيست.
از قضا جادسن مرد شكيبايي نبود و پوشيدن كفش كه گاه پانزده دقيقه وقت مي گرفت، اصلاً با خلق و خوي او جور در نمي آمد. جادسن براي يافتن بند كفش بهتري دست به كار شد و بالاخره به چيزي رسيد كه خودش ان را «باز و بسته كن قلاب شوندة كفش» ناميد. اين وسيله كه در سال ۱۸۹۳ ابداع شد، متشكل از دو زنجير نازك فلزي بود كه با كشيدن يك سگك ما بين آن ها در هم قلاب مي شد. تنها اشكال اختراع جادسن اين بود كه خوب كار نمي كرد و اغلب اوقات خود به خود گير مي كرد، يا باز مي شد، يا جمع مي گرديد.
پس جاي تعجب نيست اگر اين بند كفش چندان مورد توجه مردم قرار نگرفت؛ بيشتر افراد همان كفش هاي بندي قديم خودشان را ترجيح مي دادند. جادسن دلسرد شد، اما دست برنداشت. او اعتقاد راسخ داشت كه سرانجام اختراعش چيزي بسيار با ارزش از كار درخواهد آمد.
ایده‌ی اختراع زیپ در سال 1896
در سال ۱۸۹۶ جادسن با شخص ديگري به نام سرهنگ «لويس واكر» همكاري كرد و همين واكر بود كه فكر استفاده از اين نوع بند در انواع و اقسام چيزها چيزها ـ نه تنها در كفش ـ به خاطرش رسيد. تا سال ۱۹۱۰ جادسن بند تازه اصلاح شده اي طرح كرد كه سي ـ كوريتي نام داشت و به بهاي ۳۵ سنت فروخته مي شد
اين سي ـ كوريتي به درد كفش نمي خورد، بلكه در شلوار آقايان و دامن خانم ها كار گذاشته مي شد. با گذشت سال ها، اختراع جادسن به تدريج مورد استقبال قرار گرفت. براي استفاده از اين وسيله، همواره كاربردهاي تازه اي پيدا مي شد.
تنها چيزي كه داستان اختراع زیپ كم داشت، اسمي خوب و همه پسند بود. از قضا روزي تاجري به ديدن كارخانه جادسن رفت. جادسن به او نشان داد كه وسيله اختراعش چگونه كار مي كند. تاجر با استفاده از يكي از تكيه كلام هاي همگاني آن دوره گفت: «خداي من، اينكه زيپر است!» از آن روز به بعد اختراع كوچك جادسن صاحب نام شد و اين نام همان است كه خوب مي دانيد، زيپ !
