روستایی در ایران که «پادشاه زن» دارد و ورود مردان به آن قدغن است

در این زمانه که زنان در سراسر جهان برای احیای حقوق خود در تلاش و تقلا هستند، روستایی در استان مازندران ایران وجود دارد که مزین به آیینی به نام «زن شاهی» است.

آیین «زن پادشاهی» فقط یک روز در سال برگزار می‌شود اما در نوع خود دیدنی و جذاب است. در روز ۱۳ اردیبهشت هر سال ورود همه آقایان به روستای “نیاک و آب‌اسک” ممنوع می‌شود. در این روز، یکی از زنان روستا به عنوان حاکم انتخاب می‌شود. او دختران روستا را به عنوان نگهبان در نقاط مختلف روستا می‌گمارد. نگهبانان مرتبا نزد شاه می‌آیند و چگونگی وضعیت روستا را به او گزارش می‌دهند.

گفتنی است این رسم به دستور سید حسن ولی در چند صده گذشته ایجاد شده است. در این روز هیچ مردی نباید در روستا حضور داشته باشد. همچنین ممکن است به دستور حاکم، دختران به  انواع بازی‌های محلی بپردازند.

جزئیات این آیین به این صورت است که در این روز زنان روستا برای مردان خود، آذوقه یک روز را تهیه می‌کنند و همه مردان ۵ ساله به بالا را از روستا با سلام و صلوات و اسپنددود کنان بیرون می‌فرستند. سپس، یکی از زنان که از نظر جسمی قوی هیکل است، پادشاه روستا می‌شود و روی تاج و تختی می‌نشیند که از قبل برایش مهیا شده.

زنی دیگر در سمت راست پادشاه می‌نشیند و نقش وزیر را دارد. زنان زرنگ روستا اغلب به عنوان مامور و سرباز انتخاب می‌شوند، آنها عموما لباس‌های مردانه می‌پوشند و در ورودی روستا می‌ایستند و اجازه ورود هیچ مردی را به روستا نمی‌دهند. بقیه نگهبان‌ها هم مراقب هستند تا مردی در خانه پنهان نشود.

روستایی در ایران که پادشاه زن دارد و مردان از وحشت نگهبانان زن جرات ورود به آن را ندارند

مولودی خوانی و پخت قیمه برای وعده‌ی ناهار از دیگر رسوم زن‌شاهی است. با اینکه تعدادی زنان در خانه خود جشن برپا می‌کنند اما بیشتر آنها نذرهای خود را  به میدان اصلی روستا می‌آورند . شروع و اتمام این جشن‌ها به دستور پادشاه است.

جالب اینجاست که اگر مردی به زور بخواهد وارد روستا شود، توسط سربازان به سختی مجازات می‌شود، یا پادشاه دستوری برای مجازاتش صادر می‌کند. زنان این روستا کاملا مصمم و بدون چشم‌پوشی در نقش‌های خود فرو می‌روند.

نیاک و آب اسک یکی از عجیب‌ترین روستاهای ایران هستند و در حدود ۸۰ کیلومتری آمل واقع شده اند.

در همین زمان که زنان در روستا پادشاهی می‌کنند، مردان به دشت و کوه می‌روند و برف‌هایی که از زمستان باقی مانده را در چاهی بزرگ می‌ریزند تا در فصل گرما زمانی که دام‌ها را به چرا می‌برند از برف آن استفاده کنند. به این کار مراسم بزرگی دارد «برف‌چال» می‌گویند.

آنها هم برای کم نیاوردن از زنان خود، در این میان بازی محلی انجام می‌دهند و از مهمانان و گردشگرانی که اغلب از آمل مهمانشان هستند، پذیرایی می‌کنند. این مراسم تا شب که به خانه برگردنند، ادامه دارد. هیچ مردی حق ماندن در روستا را ندارد و مردان نیز زنان را با خود به برف چال نمی‌برند.