دلیل پیدایش زولبیا و بامیه این خوراکی خوشمزه این بود که در زمان های گذشته در برخی از شهرهای ایران کشمش و خرما موجود نبوده است و به خاطر شرایط آب و هوایی کشت نمیشد . بردن این مواد به شهرهای دیگر هم مشکلات زیادی را به همراه داشته است و برای همین هم کم کم زولبیا و بامیه بوجود آمد گسترش پیدا کرد.
تاریخچه زولبیا و بامیه
این ماده غذایی مروبط به دوران ناصرالدین شاه است و قدری محبوب بوده که به عنوان هدیه نزد ناصرالدین شاه آورده می شد. از آن زمان تا به حال 150 سال گذشته است .
زولبیا و بامیه آن‌قدر شیرینی مخصوص و خاصه ماه رمضان است که مظفرالدین قاجار گاهی غُر می‌زده که: «ماه رمضان هم نمی‌آید تا دلی از عزای زولبیا و بامیه درآوریم».
داستان مظفرالدین شاه قاجار و هوس زولبیا و بامیه کردن او توسط جعفر شهریدر کتاب «تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم» اینگونه آمده است: «مظفرالدین شاه غیر وقت می‌گفته کی ماه رمضان می‌آید زولبیا و بامیه‌ای بخوریم. چنان که می‌گفته نوروز بیاید پلو بخوریم و قربان زمستان که برای فقیر و غنی یکسان است. در این معنی که در رمضان بالاخره هر کسی… زولبیایی می‌تواند بخورد، اگرچه در مهمانی و خانه دیگران باشد و به همین‌صورت پلوی شب عید که ناچار هر آدم فقیری هم پنج سیر برنج می‌تواند در آب بریزد و آب زمستان هم که سرد و بسان آب یخ تابستان اغنیا بوده بیانگر این ضرب‌المثل است که در زمستان آب شاه و گدا یکسان است».
این مطلب را از دست ندهید. زولبیا و بامیه را چگونه ضد عفونی کنیم ؟
زولبیا و بامیه از کجا آمده‌اند؟
زولبیا که زلوبیا، زَلابیه، زُلبیا، زُلیبیا و زِلی‌بی و جِلیبی هم نامیده می‌شود معمولا با نشاسته، ماست، آرد، زعفران، روغن، گلاب و شکر درست می‌شود و احتمالا ریشه آن به ۵۰۰ سال قبل در کشور هند می‌رسد؛ اگرچه برخی نیز منشاء این شیرینی را ایران یا ترکیه دانسته‌اند.
شکل زولبیا در سال‌های اخیر تغییر کرده است. زولبیا امروز در تهران غالبا شبکه گردی به اندازه پیش‌دستی و به رنگ عسلی سوخته با میله‌های نازک و شکننده است که در گذشته زولبیای تبریزی یا بشقابی نامیده می‌شد. اما تا یکی دو دهه پیش زولبیا چیزی بود به‌اندازه نعلبکی به رنگ زرد روشن که چندتایی از آن را به رنگ عسلی سوخته… در می‌آوردند با میله‌هایی به کلفتی مداد و تا حدی نرم در کشورهای عربی زولبیا را زَلابیه می‌نامند و در هندوستان جِلِبی. مایه زلابیه عربی و جلبی هندی به هم نزدیک است و با زولبیای ایرانی کمی تفاوت دارد».
احتمالا ایرانیان دوره قاجار ابداع کردند با آرد و تخم مرغ و روغن و شکر و گلاب. جواب هم داد و انواع و اقسام بامیه به بازار آمد که حتی پخت برخی از آنها به ماه رمضان هم اختصاص نداشت. البته یک نظر دیگر این است که بامیه از سوریه یا ترکیه آمده است بامیه حدود یک قرن شیرینی کوچه‌بازاری طهرانی‌ها بود و تا همین ۲ دهه پیش به‌ویژه در محدوده بازار تهران، بامیه‌فروشان دوره‌گرد با سینی بزرگی روی سرشان دیده می‌شدند .
زولبیایی که امروزه در ایران طبخ می‌شود در گذشته زولبیای تبریزی یا بشقابی نامیده می‌شد.
تاریخچه گوش‌فیل
«گوش‌فیل» یک شیرینی سنتی ایرانی است و شیرینی مخصوص اصفهان و اراک است. گوش‌فیل با آرد، تخم مرغ، روغن، شیر و شکر تهیه می‌شود و درباره نامش هم یک حکایت جالب هست در تاریخ و در روایت‌های عامیانه؛ «نقل شده است که ناصرالدین قاجار با همراهانش در سفری به اراک می‌آیند و ورود او به اراک مصادف با شب اول ماه رمضان بود. شاه در کنار همه غذاها و میوه‌های محلی، یک نوع شیرینی بیضی‌شکل می‌بیند که قسمتی از آن کشیده‌تر شده و به خنده می‌گوید: این به‌واقع چیزی شبیه به گوشِ فیل است. سپس از درباریان می‌خواهد برایش قلم و کاغذ بیاورند و شکل گوشِ فیل را برای قناد می‌کشد و می‌گوید برای فردا به این شکل برای شاه درست کند. قنادباشی روز بعد به همان شکل خمیر را با دست فرم می‌دهد و آن شیرینی سنتی را به شکل گوشِ فیل درمی‌آورد و سرخ می‌کند. ناصرالدین با دیدن شیرینی به قناد انعام خوبی می‌دهد و از آن به بعد در اراک گوش‌فیل با این شکل خاص تهیه می‌شود.
