چه چیزی باعث می شود انسان در مقایسه با حیوانات قادر به صحبت باشد
دانشمندان تغییرات تکاملی را در جعبه صدا مشاهده کرده‌اند که باعث می‌شود انسان در مقایسه با دیگر موجودات قادر به صحبت کردن باشد.
غشای صوتی
به طور دقیق، دانشمندان آناتومی حنجره را در شامپانزه‌ها، گوریل‌ها، اورانگوتان‌ها، گیبون‌ها، ماکاک‌ها، گئونون‌ها، بابون‌ها، ماندریل‌ها، کاپوچین‌ها، تامارین‌ها، مارموست‌ها و تیتیس مورد مطالعه قرار دادند.
چیزی که آنها دریافتند این بود که تفاوت انسان ها با میمون ها به دلیل نداشتن ساختار تشریحی به نام غشای صوتی و ساختارهای حنجره ای بالون مانند به نام کیسه های هوایی بود که مسئول صداهای بلند میمون ها هستند.
فقدان این عناصر چیزی است که باعث ایجاد یک منبع صوتی پایدار در انسان می شود که برای تکامل گفتار حیاتی است. این ساده سازی حنجره همان چیزی است که به انسان کنترل زیر و بمی عالی با صداهای گفتاری پایدار می دهد که منجر به صحبت کردن امروزی می شود.
چه چیزی باعث می شود انسان در مقایسه با حیوانات قادر به صحبت باشد
تاکشی نیشیمورا، نخستی‌شناس گاردین از مرکز ریشه‌های تکاملی رفتار انسانی دانشگاه کیوتو در ژاپن گفت: «ما استدلال می‌کنیم که ساختارهای صوتی پیچیده‌تر در پستانداران غیرانسان می‌تواند کنترل ارتعاشات را با دقت دشوار کند.
زیست‌شناس تکاملی و یکی از نویسندگان این مطالعه از دانشگاه وین می‌گوید: «غشاهای صوتی به سایر نخستی‌ها اجازه می‌دهند صدای بلندتر و با صدای بلندتر از انسان برقرار کنند – اما باعث می‌شوند شکستن صدا و بی‌نظمی صدای پر سر و صدا بیشتر شود.»از طرف دیگر انسان ها از حنجره برای صحبت کردن، تنفس و بلعیدن استفاده می کنند.
حنجره اندام صدا است که سیگنالی را ایجاد می کند که ما برای آواز خواندن و صحبت کردن استفاده می کنیم.”
اولین بار حنجره چه زمانی ظاهر شد؟
از آنجایی که محققان فقط گونه‌های زنده را مورد مطالعه قرار دادند (به دلیل اینکه بافت‌های نرم در فسیل‌ها حفظ نمی‌شوند)، نتوانستند تعیین کنند که این تغییرات تکاملی در چه مقطعی از تاریخ ایجاد شده است.
به اصطلاح ساده‌سازی حنجره‌ای می‌توانست با استرالوپیتکوس، که برای اولین بار در آفریقا تقریباً 3.85 میلیون سال پیش ظاهر شد، یا بعداً در جنس ما Homo، که برای اولین بار در آفریقا حدود 2.4 میلیون سال پیش ظاهر شد، ظاهر شد.
دانشمندان خاطرنشان می‌کنند که ساده‌سازی تکاملی حنجره به خودی خود به ما گفتار نمی‌دهد و بیان می‌کند که تغییرات اضافی دیگری مانند موقعیت حنجره رخ داده است تا به گفتار منجر شود.
